Mediak eta takoi luzeko zapatekin topatu zintudan apartamentuan.
Besterik ez. Ezta ile bat ere zure hankartean. Ezin biluziago. Eta gisa horretan jantzita afaria prestatzen hasi zinen, ni aulkitik, zuri begira nengoen bitartean.

Baina badakizu lentzeriarekin eskaintzen dizkidazun jolasekin nola jartzen naizen. Beraz, ezin izan nuen asko aguantatu. Aulkitik altxatu eta zuregana hurbildu nintzen. Lepoan hozka egin nizun, goxo, zure bularrei heldu bitartean. Eta ni oraindik jantzita egon arren nire hankarte handitua sentituko zenuen zure ipurmasailen artean.

Orduan buelta emateko agindu nizun. Eta mahaian etzateko.
Mahaian etzanda geratu zinen. Ni zure hankak zabaldu eta zure hankarteko paradisuan murgildu nintzen, ahoarekin, ezpainekin, mihiarekin. Eta han minutu luzeak eman nituen. Nire mihiarekin zuretzako paradisuak margotzen. Zure eskuek nire adatsei helduta eta nire buruaren mugimenduak gidatuz. Minutu luzeak, zu izarretaraino eraman arte. Zu gelditzeko eskatu zenidan arte.

- Eta orain?- galdetu zenidan.
- Orain postrea- esan nizun kremailera jaisten eta nire hankarte handitua erakutsiz.
- Uste dut gaurko afaria luzatuko zaigula, ezta?- gaineratu zenuen.
- Bai, ezkontzetan inoiz bukatzen ez diren afari horietan bezal…

Esaldi bukatu aurretik nire aurrean ikusi zintudan, belaunikaturik, nire zakila zure ezpainen artean zenuela.

- Postre goxoa?- galdetu nizun. Eta zuk baietz egin buruarekin. Eta ez dakizu nola jartzen nauen horrek. Baietz esaten ikusten zaitudanean nire zakila zure ahoan sartuta duzula. Uste dut baietz horrekin korritu nintzela eta guzti…