lotan...

Benetan nekatuta nengoela lotan geratu nintzen ohe gainean. Biluzik. Eta guztiz ahaztuta neukan zuk etxeko giltza zenuela. Esnatu nintzenean arraroa zen. Lotuta bezala sentitzen nituen eskuak eta ez nuen deus ere ikusten. Jakina, oraindik erdi lotan nengoen eta zer gertatzen ari zen ez nintzen konturatzen. Zure ahotsa entzun nuen arte...
Begiak estalita neuzkan eta eskuak sorbaldan lotuta. Zuk irri egiten zenuen hor nonbait, nire ondoan, nire biluztasunari so. Ohetik altxatu eta mugitzen saiatu nintzen, baina justu-justu zutik jartzea lortu nuen. Horma baten kontra bermatu nintzen. Guztiz deskolokaturik negoen. Eta orduan sentitu nuen zure mihiaren goxotasuna nire zakila zeharkatuz.
Esku batekin laztandu zenizkidan barrabilak. Bestea zakilaren inguruan jarri zenuen, zure mihiaren mugimenduei lagundu nahian. Eta mihiarekin nire zakila zure listuaz bete ondoren, ahoaren hondoraino sartu zenuen. Aitortu behar dizut jolasak erabat berotu ninduela. Horregatik gelditzeko eskatu nizun, bestela berehala korrituko bainintzen. Baina zuk kasurik ez. Gustatzen zitzaizun nik zure eskuetan eta, batez ere, zure ahoan edukitzea. Nahi zenuen guztia egiteko. Eta ongi zenekien zer egin nahi zenuen. Zure eskuak kendu zenituen. Suposatu nuen bizkarrara eramango zenituela. Eta soilik ahoa utzi zenuen nire zakilaren gainean. Eta nire zakil osoa zure aho barruan zegoela ohartu nintzen. Eta zu ez zinen mugitu, ez zenuen ahoa mugitu, soilik mihia. Eta nik plazerez oihukatzen nuen... zure ahoan korritu nintzen arte...
Eta korritu bezain laster nire mendekua hasi nintzen pentsatzen...