Jatetxean II

... Lorek burua altxatu zuenean postrea eskatzeko agindu nion. Besoa altxatu eta tabernariariari deitu zion. Mutila hurbildu eta, masailak oraindik gorriturik, galdetu zigun:

- Postrea hartuko duzue?
- Sorbete kopa bat, mesedez- eskatu nion nik.
- Ni apur bat freskatu behar naiz- esan zion Lorek- marrubizko izozkia ekarriko al zenidake?

Eta galdera egitearekin batera begi bat itxi zion. Tabernariak koadernoan apuntatu eta, lotsa gainditurik, irribarre herabe batekin erantzun zion Loreri.
Postrea ekarri ziguten. Kristalezko baso batean ekarri zuten marrubizko izozkia, txokolate pixka batekin gainetik. Sorbetearekin mihia busti eta Loreri esan nion:

- Badakizu non edango nuke gustura sorbete hau, ezta?...

Ez zidan erantzun, baina poliki-poliki hasi zen izozkia jaten, koilarakada txikiz eta miazkada luzez nire begietara zuzenean begiratuz. Eta izozkia jan bitartean bere begiradak hitz egiten zidan: “zeinen goxo jango nuke izozki zatitxo hau zure gorputzeko edozein tokitik...”, esanez...
Ni bero bero jarri nintzen (beste behin ere) eta postrea bukatu bezain laster komunera joateko esan nion. Aurrena ni, gero bera.
Altxatu eta komunera abiatu nintzen. Komuna barratik gertu zegoen eta hantxe topatu nintzen ni ere tabernariaren begiradarekin. Begia kliskatu nion eta barrura sartu nintzen. Nire atzetik etorri zen Lore eta, hau ezustekoa!, Loreren atzetik tabernaria, izerditan blai zetorrela. Tabernaria atean bermaturik geratu zen, atea zaintzen egongo balitz bezala, guri begira, deus esan gabe.
Lore ni musukatzen hasi zen eta, musukatu bitartean, kremailera jaitsi zidan eta nire zakil handitua atera. Prakak orkatiletaraino jaitsi zizkidan eta orduan hasi zen nire zakila jaten, eta noizbehinka, zeharka begiratzen zion tabernariari. Honen erekzioa ere gero eta nabariagoa zen bere prakaren azpian.
Baina nik ez nuen festa horrela bukatu nahi eta altxatzeko esan nion Loreri. Altxatu eta buelta emateko agindu nion. Buelta eman eta ispiluari begira geratu zen, eskuak konketa gainean jarririk. Ni bere atzean nengoen eta ispiluan ederki ongi jarraitzen ahal zituen nire mugimenduak. Bere gerriraino igo nion soinekoa eta ispilua musukatzeko esan nion. Musu eman zion ispiluari eta, bitartean, nik, listuaz busti nuen nire zakila. Bere ipurditxoan "plug-a" zeraman oraindik. Kontu handiz atera nion.

- Uste dut lan ona egin duela gure lagun honek- esan nion- eta bidea ireki diola nire zakilari, ezta?

Lorek baietz egin zidan buruarekin.

- Nahi duzu ikusi- esan nion tabernariari- nola ematen diodan atzetik?

Eta jakina, honek ere baietz esan zidan buruaz.

Gerritik gogor heldu nion, zakila bere ipurtzuloaren sarreran jarri eta, denbora galdu gabe, gogor sartu nion kolpe batez. Bai, bidea ongi irekita zegoen. Berehala nabaritu nuen nire barrabilek talka egiten zutela bere ipurmasailen kontra. Ederra sentsazioa. Ederra ispiluan osatzen genuen irudia, zutik, komunean, atzetik larua jotzen. Eta ederra ere atea zaintzen genuen lagunaren begirada lizuna.
Lorek ispilua musukatzeari utzi eta tabernariarengana zuzendu zuen begirada. Tabernaria, ate ondotik aldendu gabe, belauniko jarri, kremailera jaitsi, zakila atera eta, guri begira zegoen bitartean, astintzen hasi zen, gogor astindu ere.
Ni korritu nintzen aurrena, Loreren ipurdian, eta gero tabernaria, komuneko zoruan.
Diskrezioz eta ahal bezala, hirurok itzuli ginen gure lekuetara. Lore eta biok kopa bat eskatu genuen oraindik. Eta kopa ekartzean tabernariak esan zigun:

- Kopak nire kontura! Eta itzuli nahi duzuenean...