Handiegia egiten zitzaidan ohea. Egiten zizkidan jokuak gogoratzen nituen. Nola lotzen ninduen ohean, nola musukatzen zuen nire maskulinitaea, nola sartzen zidan atzarramarra atzetik. Eta bere ipurdi borobila imajinatzen nuen. Kulero gorriekin begiak nola estaltzen zizkidan gogoratzen nuen. Bere ahoaren sakontasunaz oroitu nintzen. Bere eztiaren zaporeaz... eta gogortu nintzen. Eta ezin nuen lorik hartzen. Eta nire eskua lanean jarri nintzen. Eta zelai horretara eraman ninduen gauaz oroitu nintzen. Eta, beste bikoteen alboan geundelarik, bere ahoa nire maskulinitatearen gainean sentitzen nuen. Eta morbo ematen zidan alboko bikoteak inbidiaz guri begira zegoela jakiteak. Eta nik ere begiratzen nien. Berak ere, begiratzen zien. Eta begiratzen zidan. Irri egiten zuen. Gelditu gabe jaten zidan. Eta oroitzapen horiekin buelta ematen dut ohean. Eta estropezu egiten dut gogor dagoen zerbaitekin. Baina mina ez dit egiten. Maindireak haren azala direla imajinatzen dut. Eta igurtzi egiten dut. Eta lehertzen naiz oroitzapenen gainean. Bere gainean. Gau horretan bere ahoan egin nuen bezala. Eta bizitza maite dut...