Piano-jotzailea

Musika maite zuela esaten zuen. Piano-jolea deitzen zioten herrian. Bizimodu eratsua eramaten zuen. Baina, eramaten zituen soinekoen azpian bihurgune arriskutsuak marrazten ziren. Arriskutsuegiak. Etxera gonbidatu ninduenean ezin izan nuen ezetz esan. Beldurra neukan baina guztiz erakartzen ninduen zerbait bazeukan. Etxeko egon gelara eraman ninduen. Piano handi bat zegoen bertan. Ba dakizu jotzen? Galdetu zidan. Bai, baina aspaldi ez dudala jo. Irri egin zuen. Jo! Esan zidan pianoa seinalatuz. Eta pianoaren aurrean eseri nintzen. Zer nahi duzu jotzea? Galdetu nion. Edozein gauza, erantzun zidan. Gogoratzen nuen Emil Gilels, piano-jole sobietarraren konposizio bat jotzen hasi nintzen. Teklen gainean atzamarrak mugitzen hasi nintzenean, nirea urrean belaunikatu zen. Kremailera jaitsi zidan eta, klarinetea joko balu bezala, nire hankatartea xurgatzen hasi zen. Notak gero eta agudoak ziren. Klarinetea gero eta hobeki jotzen zuen. Jotzea gustukoa dut, esan zidan, larrua jotzea. Atzamarren mugimendua gelditu nuen eta klarinetearen notak ere gelditu ziren. Segi, eskatu zidan. Eta nik, jarraitu nuen. Piano-jolea zergatik izendatzen zuten ulertu nuen orduan. Soilik pianoaren musikarekin berotzen zelako. Musikak inbaditu zuen gela osoa. Soinekoa do sostenituarekin batera erantzi zuen eta soilik tanga fin bat estaltzen zuen haren intimitatea. Notak bemoletara hurbiltzen zirelarik tanga kendu zuen eta ipurdia nire hankatartearen gainean jarri zuen. Biok, horrela eserita, imajinatu daitekeen konposiziorik ederrena jo egin genuen...