Afariaren ordua

arratsalde hotza egiten zuen elkartu ginenean. Eta zure etxera eraman ninduzun. Mahai gainean ardoa, janari ona eta kandelak. Giro ederra sortu zenuen, bai. Eta poliki poliki ardoak berotu gintuen begiak. Berotu gintuen eskuak, ezpainak, hankak... Eta ohartu orduko sofa gainean geunden. Soinekoa erantzi nizun eta... hau sorpresa! Zure kulero berezi horiekin egin nuen topo. Egia esan ez nuen horiek ikusi behar gehiago berotzeko, baina aitortu behar dizut horrek ere lagundu zuela. Sofan etzanarazi zintudan eta ni belauniko jarri nintzen zure hanken artean. Tira, zure kuleroez disfrutatu nahi nuen eta zu disfrutarazi, jakina. Kulero gainean laztandu zintudan. Hasieran nire hatzekin. Gero mihiarekin. Eta kuleroa pittin bat jaitsiz, zuloa zure klitoriaren altueran utzi nuen. Eta handik sartu nuen mihia. Eta ilerik gabeko zure alutxoa musukatzen hasi nintzen. Eta zure intziriak entzuten. Ongi nindoala zirudien, ezta? Eta kuleroa erantzi gabe isuri zinen. Eta ni, guztiz beroturik baldin banengoen ere, nire txanda postrerako uztea erabaki nuen.
Altxatu ginen eta zuk postrea ateratzeko zain geratu nintzen. Gogotsu.