Amodio poemarik xamurrena izkiriatu nahi nizuke

poeta erromantikoen xalotasun eta

erru gabeziarekin.



Zure zangoak luze luzeak balira

eta ene zangoak zureak lain luzeak

mahaipean luzatuko genituzke zangoak

zangalatrabatzera jolasteko.



Ene atzamarrek zure larrua ukituez gero

pospolu antzera izekiko lirateke.



Mundua arrisku larrian jarriko genuke

gure besarkadagatik ikaratzen ez dakit zenbat

Richter eskalan.



Erdu harresia aihenbelarrak lez eskalatuaz,

erdu untziaren kubertara jauzten den olatuaren gisan,

erdu eremu lehorra hondatzera datorren ekaitza bezala.

Erdu eta bihur ditzagun hitzak haragia.



Solda gaitzatela bata bestearen kontra.



Horrelako poema gogotsu bat eginen nizuke,

baina zer laburra den lirikarena.

Leihoa zabaltzean, zeldara zure ordez,

errealitatea sartzen zait, bere altzairuzko

hatzaparrekin, orroaka.



Joseba Sarrionandia