neska batek esan zidan behin nirekin larrua jo egin nahi zuela. Asko poztu nintzen. Ni ere berarekin larrua jo egin bainuen. Baina ez zen nik pentsatzen nuena. Neskak larrua jo egin nahi zidan. Bera mutila izanen balitz bezala eta ni neska. Hasieran harritu nintzen. Gero esan nuen, zergatik ez? Bere fantasiak bete nituen. Larrua jo egin zidan. Nik aitortu behar dut disfrutatu egin nuela. Eta berak esan zidan bere bizitzaren esperientziarik ederrena izan zela, egin duen txortaldirik hoberena, alegia. Berak ni larrua jo egin ondoren, gogor gogorra nengoen eta lau hankatan kokatu zen nire aurrean. Orduan nik larrua jo egin nion. Nire zakila irristatu zen inoiz irristatu den alurik hezeenean. Leku guztietatik bustita zegoen. Benetan bero. Piztiak bezala larrua jo egin nion. Eta gau hartan hitzarmen bat sinatu genuen. Nahi genuen bakoitzean larrua jo egingo genuela. Konpromisorik gabe, hizketaldi aspergarririk gabe, kontu arrarorik gabe, taburik gabe. Eta noizean behin, bere telefono deiak aztoratzen nau. Eta bere ahotsa entzun orduko trenpatzen naiz. Eta hitzarmenean sinatutakoak dio, gutxienez urtean behin amoranteak izango garela. Bizitza osorako. Urtean behin gutxienez. Bere fantasiak egi bihurtzeagatik...